Buz gibi bir günde içimi ısıtan, o kargaşada huzurla içimde korlanan tek an seninle geçirdiğim zaman.. Seninle yediğim yemek, seninle yürüdüğüm yol, seninle sustuğum aşk..
Hani koskoca bir kalabalıkta uzaktan yüzünü seçtiğimde yüzüm gülümsüyor ya elimde olmadan, ben çok seviyorum onu. Gelişin bile düğün gibi benliğime. En güzel gülücüğünü giyinip en mutlu istekli yanını açıyor sana kalbim her seferinde..
Buz gibi bir İstanbul akşamında , sıcacık ısınıyor yüreğim..
Sadece bana değil bana yakın olanlara da ilgini iyiliklerini hayranlıkla izliyorum ben. Neden seni bu kadar sevdiğimi her seferinde daha iyi anlıyorum.. Mutlu oluyorum.. Senin olduğun herşeyde..
Senin hasta olmana kıyamıyorum ben hiç , bir yerin ağırsa canımdan can gidiyor sanki .
Seninle yasar olmaktan öte seni yasar olmak var benim her nefesimde. Sen olmak var. Kalbimdeki yerinden, tüm ruhunu bedenini hissetmek, bir yerin ağrısa acı duymak kadar çok sevmek var.. Sen her “birşeyim var” dediğinde yanında olup sana bakamamanın büyük ızdırabı var bir de genelde.. Öyle zamanlarda en çok ona üzülüyor benim içim, seni öpücüklü çorbalarla iyileştirmek gibi hep hayallerim..
Her şeylerin en güzeli en iyisi olsun istiyor sana tüm benliğim senin olan her yanıyla.. Hep iyi ol istiyor sen, ve Hep beniM ol..^^
Seni seviyor.. Seni özlüyor.. Hep bu soğuk kış günlerinin akşamları böyle sensiz üşüyor..
